 | Antoni Edward Odyniec |
| Data i miejsce urodzenia | 6 lutego 1804 roku Giejstuny |
| Data i miejsce śmierci | 15 stycznia 1885 roku Warszawa |
| Rodzice | Tadeusz (1781-?) Teresa z Gnatowskich (?-1822) |
| Rodzeństwo | Alojza (1807-1855) Mikołaj (1814-1874) Hipolit (1815-1872) Karolina (ok. 1818-1842) Walerian (?-?) |
| Żona | Zofia z Maćkiewiczów (1807-1871) |
| Dzieci | Antonina (1834-1841) Teresa (ok. 1846-1907) Maria (?-1843) |
Antoni Edward Odyniec, poeta, tłumacz, filareta i przyjaciel Adama Mickiewicza, był synem Tadeusza i jego żony Teresy z Gnatowskich. Po ukończeniu szkoły bazyliańskiej przy klasztorze w Borunach rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Wileńskim. Tam dołączył do Towarzystwa Filaretów, a w 1821 roku na majówce Promienistych poznał Adama Mickiewicza, z miejsca stając się jego wielbicielem. Był także częstym gościem w salonie Salomei Bécu, matki Juliusza Słowackiego, i to on wprowadził tam Mickiewicza. W czasie procesu filomatów spędził cztery miesiące w klasztorze karmelitów, gdzie napisał „Pieśń filaretów”. Później przekazywał przebywającemu na zesłaniu Mickiewiczowi wiadomości o wileńskich znajomych (np. Maryli Wereszczakównie).
W 1825 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie współpracował z „Gazetą Warszawską” i zajmował się sprawami wydawniczymi Wieszcza. W 1829 roku wyjechał do Petersburga, gdzie spotkał się z Adamem, a następnie wyruszyli wspólnie w podróż po Niemczech, Szwajcarii i Włoszech. Odyniec opisał to później w słynnych „Listach z podróży”, ubarwiając obficie swoją opowieść.W 1831 roku osiadł w Dreźnie. Przez jakiś czas przebywał tam również Mickiewicz piszący III część „Dziadów”. Antoni zaś zajmował się tłumaczeniami oraz współredagowaniem „Biblioteki klasyków polskich”. Po wyjeździe Adama korespondowali ze sobą do 1837 roku, kiedy to Odyniec przeniósł się z powrotem do Wilna.
W następnych latach współredagował „Encyklopedię Powszechną” Glücksberga i współpracował z „Kurierem Wileńskim”. Nie zaniechał również tłumaczeń i twórczości poetyckiej, lecz jego klerykalno-konserwatywne poglądy często budziły kontrowersje. W 1858 roku w „Albumie Wileńskim” ukazały się jego wiersze napisane ku czci cara Aleksandra II. W 1866 roku przeniósł się do Warszawy, gdzie wydał „Listy z podróży” oraz „Wspomnienia z przeszłości, opowiadane Deotymie”. Tam też zmarł w wieku 81 lat i został pochowany na Powązkach.