 | Clara Josephine Schumann z domu Wieck |
| Data i miejsce urodzenia | 13 września 1819 roku Lipsk |
| Data i miejsce śmierci | 20 maja 1896 roku Frankfurt nad Menem |
| Rodzice | Johann Wieck (1785-1873) Marianne Tromlitz (1797-1872) |
| Rodzeństwo | Adelheid (1817-1818) Friedrich (1821-1885) Gustav (1823-1884) Victor (1824-1827) Woldemar Bargiel (1828-1897) – przyrodni brat Ernst Bargiel (1830-1870) – przyrodni brat Clementine Bargiel (1830-1869) – przyrodnia siostra Cäcilie Bargiel (1831-1910) – przyrodnia siostra Clemens Wieck (1829-1833) – przyrodni brat Marie Wieck (1832-1916) – przyrodnia siostra Cäcilie Wieck (1834-1893) – przyrodnia siostra |
| Mąż | Robert Schumann (1810-1856) |
| Dzieci | Marie (1841-1929) Elise (1843 – 1928) Julie (1845-1872) Emil (1846-1847) Ludwig (1848-1899) Ferdinand (1849-1891) Eugenie (1851-1938) Felix (1854-1879) |
Clara Schumann z domu Wieck, niemiecka pianistka i kompozytorka. Jej rodzice, nauczyciel muzyki Friedrich Wieck i słynna śpiewaczka Mariane z domu Tromlitz rozwiedli się, gdy Clara miała pięć lat. Opieką nad dziewczynką zajął się Friedrich, który zaczął dawać jej lekcje muzyki. Po raz pierwszy wystąpiła publicznie jako dziewięciolatka. Podczas jednego z koncertów poznała młodego Roberta Schumanna, który tak zachwycił się jej grą, że wybłagał matkę, aby pozwoliła mu porzucić studia prawnicze i rozpocząć naukę u ojca Clary. Podczas pobierania lekcji wynajął pokój w posiadłości Wiecków.
Podczas swojego pierwszych tournee w latach 30. XIX wieku zachwyciła wielu znanych ludzi, w tym Goethego, który podarował jej medal ze swoim wizerunkiem i kartkę, na której napisał „Dla zdolnej artystki Clary Wieck”, Paganiniego, który zaproponował jej wspólny występ, oraz Chopina, który zachwalał jej grę w korespondencji z Lisztem.
Gdy skończyła 18 lat, zaręczyła się z Robertem Schumannem, jej ojciec jednak sprzeciwił się temu związkowi. Robert i Clara udali się do sądu, który przyznał im pozwolenie na ślub. Pobrali się 12 września 1840 roku, dzień przed 21. urodzinami pianistki. Para doczekała się ośmiorga dzieci, jednak małżeństwo okazało się dalekie od ideału. Pani Schumann nie mogła ćwiczyć w domu, ponieważ jej gra ponoć przeszkadzała mężowi w komponowaniu. Jej działalność artystyczna została ograniczona, na co wpływ miały też częste ciąże. Małżonkowie odbywali jednak wspólne podróże koncertowe.
W 1854 roku Schumann przeżył załamanie nerwowe, a następnie usiłował popełnić samobójstwo. Przyjęto go do sanatorium w Endenich nieopodal Bonn, gdzie spędził ostatnie dwa lata życia. Przez ten czas Clara nie mogła go odwiedzać, zezwolono jej na to dopiero na dwa dni przed śmiercią kompozytora. Od tego czasu występowała zawsze w czarnej sukni. W następnych latach pianistka łączyła rolę matki z intensywnym koncertowaniem i dawaniem lekcji, dzięki czemu nie musiała obawiać się o swoje finanse. Przyjaźniła się ze śpiewaczką Pauline Viardot-Garcia i kompozytorem Johannesem Brahmsem. W 1874 roku doznała kontuzji ramienia, przez którą musiała poważnie ograniczyć grę na fortepianie.
Cztery lata później przyjęła posadę nauczycielki w nowo powstałym Konserwatorium Hocha we Frankfurcie nad Menem. Mieszkała tam z córkami Marią i Eugenią, które wyręczały ją w technicznym nauczaniu, pozostawiając jej kwestie interpretacji. Pracowała tam aż do 1892 roku, kiedy to postępujące problemy ze słuchem i nerwobóle uniemożliwiły jej dalszą pracę. Zmarła w wyniku udaru mózgu i pochowano ją obok męża na cmentarzu Alter Friedhof w Bonn.