 | Jeanne Claudine Aurore Lauth z domu Dudevant |
| Data i miejsce urodzenia | 10 stycznia 1866 roku Nohant-Vic |
| Data i miejsce śmierci | 15 września 1961 roku Nohant-Vic |
| Rodzice | Maurice (1823-1889) Lina z domu Calamatta (1842-1901) |
| Rodzeństwo | Marc-Antoine (1863-1864) Gabrielle (1868-1909) |
| Mąż | Frédéric Lauth (1865-1922) |
Aurore Lauth-Sand, wnuczka George Sand, a także córka Maurycego Sand i jego żony Liny Calamatty odziedziczyła po słynnej babce urodę, wdzięk i inteligencję, jak również liczne talenty artystyczne. Pisarka otoczyła Aurorę i jej młodszą siostrę Gabrielle miłością, tym silniejszą, że jej wcześniejsze wnuki (dwie córki Solange, obie noszące imiona Jeanne-Gabrielle, i syn Maurycego Marc Antoine) zmarły w dzieciństwie. Niestety, George nie mogła oglądać, jak z dziewczynek stają się kobietami, zmarła bowiem w 1876 roku, gdy starsza miała 10 lat, a młodsza 8. Aurora jednak zachowała wspomnienia o babci do końca swego długiego życia.
We wrześniu 1886 roku do Nohant przyjechał malarz Frédéric Lauth, aby namalować kilka obrazów w tej urokliwej okolicy. Frédéric i Aurora szybko zauroczyli się sobą. Spotykali się wielokrotnie w Paryżu, zdarzało im się też tańczyć razem na balach, dziewczyna bowiem uwielbiała tańczyć. Frédéric bywał coraz częściej w Nohant, a młodzi postanowili związać się na stałe. Jednak Maurycy był przeciwny związkowi, pragnął bowiem wydać córkę za jak najlepszą partię. Ostatecznie Aurora postawiła na swoim – dwa miesiące po śmierci ojca, 16 listopada 1889 roku wyszła za Frédérica za mąż. Małżeństwo okazało się bardzo udane.
W 1900 roku Aurora zaczęła projektować biżuterię – pierścionki i naszyjniki, zaś w 1903 roku wyjechała z mężem do Hiszpanii. Tamtejsze krajobrazy tak ją zachwyciły, że postanowiła uwiecznić je na płótnie. Swoje dzieła podpisywała „Claudio Padilla”, aby zachować anonimowość. Malowała głównie pejzaże i martwe natury.
Gdy w 1909 roku zmarła jej siostra, Gabrielle, bezdzietna Aurore została ostatnią potomkinią George Sand i jedyną dziedziczką Nohant. Jej mąż, Frédéric, zmarł w 1922 roku.
W 1940 roku podczas inwazji niemieckiej przyjęła wielu uchodźców z Belgii, a później ukrywała działaczy ruchu oporu i brytyjskich lotników. Po wyzwoleniu Francji Aurore została uhonorowana Orderem Narodowym Legii Honorowej.
W 1958 roku adoptowała swojego chrześniaka, architekta Georges-André Smeetsa (1911–1970), i przyznała jemu i jego żonie, Christiane, pełne prawa do zarządzania spuścizną po sobie.
Na krótko przed śmiercią Aurore w wieku 95 lat wystąpiła w telewizji i udzieliła rozległego wywiadu na temat swojej słynnej babki. Jest on dostępny na YouTube.