 | Ludwika Józefina Stanisława Potocka z Bóbr-Piotrowickich |
| Data i miejsce urodzenia | 15 listopada 1825 roku Zahajce |
| Data i miejsce śmierci | 19 marca 1890 roku Zator |
| Rodzice | Teodor (1800-1865) Joanna z Morzkowskich (1807-1889) |
| Rodzeństwo | Zofia (1830-1904) |
| Mąż | Maurycy Potocki (1812-1879) |
| Dzieci | August (1847-1905) Natalia (1849-1916) Maria (1850-1945) Eustachy (1859-1914) |
Ludwika Bobrówna była córką Teodora Bóbr-Piotrowickiego, bogatego wołyńskiego gospodarza, i Joanny z Morzkowskich, zwanej Joanną Bobrową. Po rozwodzie rodziców Ludwika mieszkała z matką i młodszą siostrą Zofią w Paryżu i Frankfurcie.
W 1841 roku Bobrowa zaprzyjaźniła się z Juliuszem Słowackim. Poeta, z początku głęboko zakochany w rozwódce, zaprzyjaźnił się z jej dorastającymi córkami. Ostatecznie Juliusz i Joanna nie zeszli się, ale ich przyjaźń przetrwała lata. Gdy zaś w marcu 1844 roku panienki wraz z matką wracały do kraju, Słowacki napisał dla nich trzy piękne wiersze – „W pamiętniku Zofii Bobrówny”, „Do Ludwiki Bobrówny” i „Dziecinka Lolka na rzymskich ruinach”.
Po powrocie do ojczyzny Bobrówny, obie piękne i majętne, wyszły za mąż – Ludwika w 1846 roku, za Maurycego Potockiego, właściciela księstwa Zatorskiego pod Krakowem i ogromnych dóbr Berezyńskich na Litwie, a Zofia w 1857 roku, za Juliusza Dzieduszyckiego, właściciela dóbr Zborowskich i wielkiego miłośnika koni. Po śmierci Teodora Bóbr-Piotrowickiego Ludwika przejęła jego majątek w Zahajcach. Zmarła w 1890 roku w Zatorze, majątku należącym do jej męża.