| Gustaw Ehrenberg | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 lutego 1818 roku Warszawa |
| Data i miejsce śmierci | 28 września 1895 roku Kraków |
| Rodzice | Aleksander I (1777-1825) Helena z Dzierżanowskich Rautenstrauch (ok. 1800-1869) |
| Rodzeństwo | Maria (1799-1800) – przyrodnia siostra Elżbieta (1806-1808) – przyrodnia siostra Adam Edward Henryk (ok. 1809-1814) – przyrodni brat Laura (1811-1843) |
| Żona | Felicja z domu Pancer (1832-1859) Emilia z domu Pancer (1827-1885) |
| Dzieci | Feliks Zygmunt August (1861-?) Marianna Julia Felicja (1862-?) Felicja Weronika (1864-?) Emil Gustaw (ok. 1866-1867) Kazimierz Józef (1870-1932) |
Gustaw Ehrenberg, romantyczny poeta, był najprawdopodobniej nieślubnym synem cara Aleksandra I i Heleny z Dzierżanowskich Rautenstrauchowej, jako swoich rodziców oficjalnie podawał jednak młynarza Ferdynanda Ehrenberga i jego żonę Krystynę, którzy rzekomo zrzekli się praw do dziecka po ochrzczeniu go. Wychowywał się w domu barona Pawła Morenheima, wysokiego urzędnika w Królestwie Polskim.
Po ukończeniu Liceum Warszawskiego i zdaniu matury rozpoczął studia medyczne w Krakowie. Niebawem zaczął również pisać – zarówno rozprawy filozoficzne, jak i poezję. W 1848 roku w Paryżu ukazał się jego tom „Dźwięki minionych lat”, zawierający słynny utwór „Gdy naród do boju wyruszył z orężem…” Angażował się także w działalność konspiracyjną, przez co został na krótko aresztowany. Po ukończeniu studiów powrócił do Warszawy, gdzie kontynuował pracę na rzecz konspiracji, nie zaniedbując równocześnie twórczości literackiej. Po dwukrotnym aresztowaniu skazano go na karę śmierci, którą następnie zamieniono w 1839 roku na zsyłkę i ciężkie roboty.
Wywieziono go na Syberię, gdzie pracował w kopalni. Z czasem otrzymał dostęp do niewielkiej wielojęzycznej biblioteki. Wykorzystał ją do nauczania współzesłańców i prowadzenia zapisków, a także tworzył poezję o zabarwieniu mistycznym. W 1854 roku przyznano mu prawo do osiedlenia się na Uralu. Tam też poślubił Felicję Pancer w 1859 roku, która jednak rychło zmarła, a Gustaw ożenił się z jej siostrą Emilią. Doczekali się pięciorga dzieci – Feliksa Zygmunta Augusta, Marianny Julii Felicji, Felicji Weroniki, Emila Gustawa i Kazimierza Józefa.
Do kraju powrócił w 1861 roku, gdzie ponownie zaangażował się w działalność konspiracyjną. W Warszawie pracował w redakcjach „Gazety Polskiej” i „Gazety Warszawskiej”, a także kierował Biblioteką Ordynacji Zamoyskich. W 1870 roku przeprowadził się do Krakowa, gdzie nadal zajmował się pracą literacką. Zmarł w wieku 77 lat po krótkiej chorobie.