 | Anne-Louise Germaine Necker, baronowa de Staël von Holstein |
| Data i miejsce urodzenia | 22 kwietnia 1766 roku Paryż |
| Data i miejsce śmierci | 14 lipca 1817 roku Paryż |
| Rodzice | Jacques Necker (1732-1804) Suzanne Curchod (1737-1794) |
| Mąż | Erik Magnus Staël von Holstein (1749-1802) Albert de Rocca (1788-1818) |
| Dzieci | Gustavine Sofia Magdalena Staël von Holstein (1787-1789) Gustava Hedvig Staël von Holstein (1788-1789) Ludvig August Staël von Holstein (1790-1827) Mattias Albert Staël von Holstein (1792-1813) Albertine de Staël (1797-1838) Théodore Gilles Louis Alphonse de Rocca (1812-1842) |
Madame de Staël, pisarka, działaczka polityczna i prekursorka feminizmu, która rozpropagowała pojęcie „romantyzm”, była córką Jacquesa Neckera, genewskiego bankiera i ministra finansów w rządzie króla Ludwika XVI, i Suzanne Curchod, gruntownie wykształconej córki kalwińskiego pastora, która prowadziła słynny salon literacko-polityczny. Matka zadbała, by i Germaine otrzymała staranne domowe wykształcenie, a od czternastego roku pozwalała jej uczestniczyć w dyskusjach z gośćmi jej salonu. Jednocześnie jej rodzice rozglądali się za dobrą partią na jej męża, a gdy skończyła dwadzieścia lat zaaranżowali jej małżeństwo z baronem Erik Magnusem Staël von Holsteinem, ambasadorem Szwecji w Paryżu, niemal dwukrotnie od niej starszym. Para doczekała się trójki dzieci – Alberta, Augusta i Augustyny.
W 1788 Germaine opublikowała swój pierwszy utwór – „Lettres sur les ouvrages et le caractère de Jean-Jacques Rousseau”. W tym czasie sytuacja w Paryżu stawała się coraz bardziej napięta, aż 14 lipca szturmem na Bastylię rozpoczęła się rewolucja francuska. Madame de Staël śledziła z uwagą zmiany społeczne i polityczne, jednocześnie wspierając przyjaciół, którzy w ostatnich dniach monarchii znaleźli się w tarapatach. W tym czasie nawiązała romans z hrabią Louisem de Narbonne, jednym z ministrów w rządzie Ludwika XVI.
W 1792 roku sytuacja stała się na tyle poważna, że Germaine nie bez utrudnień opuściła Paryż i przeniosła się do Rolle w Szwajcarii. Na krótko odwiedziła de Narbonne w Anglii, ich romans jednak coraz bardziej dogasał. Po powrocie do Rolle napisała tekst w obronie Marii Antoniny, „Réflexions sur le procès de la Reine”, w którym opisała także nieciekawą sytuację innych kobiet w ówczesnej Francji. W maju 1795 roku przeprowadziła się do Paryża i otwarła salon, który odwiedzała ówczesna elita intelektualna i artystyczna. Poznała w tym czasie młodego generała Napoleona Bonaparte, który niebawem stał się jej zaciekłym wrogiem. Po jego zamachu stanu nie przestała publikować kolejnych tekstów poruszających kwestie społeczne i polityczne, a także kontrowersyjnych powieści. Wreszcie w 1803 roku Napoleon nakazał wygnać ją z Paryża i zabronił zbliżać się do jego granic na bliżej niż 40 mil.
Madame de Staël osiadła w rodzinnym pałacu ojca w Coppet w Szwajcarii, gdzie ponownie prowadziła salon. Skupieni wokół niej intelektualiści tworzyli tzw. „Grupę z Coppet” – należeli do niej m.in. Józef Bonaparte (starszy brat Napoleona), Alphonse de Lamartine, François-René de Chateaubriand, Élisabeth Vigée-Lebrun i lord George Byron. Germaine związała się wtedy z generałem Albertem Rocca, młodszym od niej o 25 lat.
W 1813 roku bez koniecznej przepustki opuściła Szwajcarię i udała się w podróż przez Austrię, Polskę, Rosję (gdzie poznała cara Aleksandra I) i Szwecję aż do Anglii. Rok później po upadku Napoleona udała się do Francji, gdzie na nowo otwarła swój słynny salon. W wieku pięćdziesięciu lat poślubiła Alberta Rocca, lecz jej zdrowie pogarszało się coraz bardziej. Próbowała ulżyć sobie za pomocą opium, od którego się uzależniła. Zmarła w wyniku wylewu krwi do mózgu i została pochowana w Coppet.