Alexandre Dumas (ojciec)

	Dumas Davy de la Pailleterie
Data i miejsce urodzenia	24 lipca 1802 roku Villers-Cotterêts
Data i miejsce śmierci	5 grudnia 1870 roku Puys
Rodzice	Thomas-Alexandre Dumas (1762-1802) Marie-Louise Élisabeth Labouret (1769-1838)
Rodzeństwo	Marie-Alexandrine (1794-?) Louise-Alexandrine (1796–1797)
Żona	Ida Ferrier (1811-1859)
Dzieci	Alexandre Dumas (1824-1895) Marie-Alexandrine Dumas (1831-1878) Henri Bauër (1851-?) Micaëlla Clélie Josepha Élisabeth Cordier (1860-?)

Alexandre Dumas (ojciec), francuski pisarz i dramaturg, autor „Hrabiego Monte Christo” i „Trzech muszkieterów”, był synem generała Thomasa-Alexandre Dumasa, syna markiza de la Pailleterie i czarnej niewolnicy, Cessette Dumas, oraz jego żony Marii Ludwiki Labouret, córki oberżysty. Ojciec brał udział w kampanii napoleońskiej, poróżnił się jednak z samym Napoleonem i ciężko chory wrócił do Francji. Zmarł na raka w 1806, pozostawiając całą rodzinę w ubóstwie z powodu niełaski cesarza. Wdowa po nim otwarła mały sklepik w Villers-Cotterêts.

Matka nie była w stanie zapewnić małemu Alexandre’owi porządnej edukacji, on jednak czytał, co tylko wpadło mu w ręce. W wieku dwudziestu lat przeprowadził się do Paryża i zaczął pracę jako notariusz. Już w następnym roku objął stanowisko w sekretariacie księcia orleańskiego Ludwika Filipa, co pozwoliło mu sprowadzić do stolicy matkę. Rozpoczął też wtedy karierę pisarską, publikując swoje pierwsze sztuki teatralne.

Nawiązał romans z sąsiadką, krawcową Laure Labay, którego owocem był nieślubny syn Alexandre, uznany przez dramaturga, w przyszłości również sławny pisarz. Później miał liczne kochanki, często wśród aktorek, które grywały w jego sztukach, a z którymi doczekał się kilkorga dzieci.

W 1830 roku uczestniczył w rewolucji, gdy jednak nie został za to nagrodzony zgodnie ze swoimi oczekiwaniami, powrócił do teatru. Kolejne sukcesy sprawiły, że w 1836 roku wraz z Victorem Hugo został odznaczony orderem Legii Honorowej.

W tym czasie zmarła jego matka, a on zamieszkał z jedną ze swoich kochanek, aktorką Idą Ferrier, która przymykała oko na jego liczne romanse. W zamian on pisał dla niej sztuki, które uczyniły z nią najsłynniejszą aktorkę w Paryżu. Poślubił ją 1 lutego 1840 roku. Niedługo później z państwem Dumas zamieszkał młody syn pisarza, Alexandre, i wspólnie uczestniczyli w życiu artystycznym Paryża. Po jakimś czasie jednak Alexandre syn nie mógł znieść swojej macochy i wyjechał do Marsylii. Państwo Dumas, zdradzający się nawzajem na prawo i lewo, postanowili się rozstać w 1844 roku.

Jednocześnie Alexandre wraz z Augustem Maquetem postanowili spróbować swoich sił w powieści historycznej publikowanej w prasie w odcinkach. W ten sposób powstali „Trzej muszkieterowie”, a także ich kontynuacja „Dwadzieścia lat później” oraz „Królowa Margot”. Wraz z rosnącą sławą pisarza przybywało mu krytyków, którzy często wytykali mu kolor skóry, a także wyręczaniem się innymi przy pisaniu. Gdy wyprowadziła się od niego żona, wrócił doń syn, Alexandre. Wspólnie wybrali się w podróż do Algierii.

W tym czasie w głowie starszego pisarza kiełkował pomysł na nową powieść, zainspirowaną historią szewca niesłusznie skazanego na kilkuletnie więzienie i mszczącego się na ludziach, którzy przyczynili się do jego aresztowania, oraz wyspą Monte Christo. „Hrabia Monte Christo” stał się jego największym sukcesem, dzięki któremu Alexandre mógł kupić willę Medici w Saint-Germain-en-Laye i otworzyć tam teatr.

Zawrotną karierę przerwała rewolucja 1848 roku. Dumas próbował zaangażować się w politykę, startując bez powodzenia w wyborach do Izby Deputowanych. Jednocześnie wieloletnie życie ponad stan sprawiło, że do jego drzwi pukali kolejni wierzyciele, w tym była żona Ida. Chcąc ratować swoją sytuację Alexandre wystawił willę Medici na fikcyjną sprzedaż. Wreszcie po przewrocie w 1851 roku wyjechał do Belgii.W Brukseli zatrudnił wygnańca Noëla Parfaita, który uporządkował jego finanse i zajął się przepisywaniem jego dzieł, pisanych w iście zawrotnym tempie. Po jakimś czasie Dumas wrócił do Paryża, gdzie założył dziennik wieczorny „Muszkieter”. Dużo bywał na salonach i podróżował po Europie.

W 1860 roku wsparł finansowo rewolucję Garibaldiego we Włoszech, za co otrzymał pałac Chiatamone w Neapolu i stanowisko dyrektora starożytności. Wydawał dziennik „Niepodległość”, który zapełniał praktycznie samodzielnie. Po zrzeczeniu się władzy przez Garibaldiego wrócił do Paryża. W następnych latach tworzył kolejne dzieła, żył ponad stan i wikłał się w następne romanse. Wyjechał na południe Francji z zamiarem poratowania zdrowia, tam jednak na wieść o wybuchu wojny francusko-pruskiej dostał wylewu, po którym zajmował się nim syn Alexandre. Zmarł w wieku 68 lat.